بیوگرافی و زندگینامه
سحر دولتشاهی بازیگر سینما و تلویزیون و تئاتر متولد 16 مهر ماه سال 1358 در تهران می باشد و 38 سال سن دارد و اصالتا تهرانی می باشد.
تحصیلات : وی دارای مدارک لیسانس ادبیات نمایشی و لیسانس مترجمی زبان فرانسه می باشد.
شروع فعالیت سینمایی و بازیگری سحر دولتشاهی در سال 1384 بود که در آن سال وی در فیلم چهارشنبه سوری ساخته اصغر فرهادی ایفای نفش نمود.
او با حضور در سریال مسافران که در سال 88 که به کارگردانی رامبد جوان پخش گردید توانست به خوبی شناخته شود.
ازدواج و همسرش و جدایی
سحر دولتشاهی در اسفندماه سال 1387 با رامبد جوان ازدواج کرد
.این زوج از طریق دوستان مشترکشان در تئاتر با هم آشنا شده بودند . ازدواج
این زوج در سال 1393 در سکوت خبری به جدایی کشیده شد طوری که هیچ یک از دو
طرف از دلیل طلاق شان صحبتی نکردند.
البته دولتشاهی معتقد بود کسی نباید وارد حریم خصوص شان شود . البته او همسر دوم رامبد جوان بود و جوان پیش از ازدواجش با وی یک زندگی ناموفق داشته بود.او بعد از جدایی از وی با نگار جواهریان که از بازیگران زن سینما است ازدواج کرد.
اینستاگرام : instagram/ sahardolatshahi
سحر دولتشاهی و همسرش
مادر وی نائیب رئیس فدراسیون شنا و پدرش مهندس و در تورهای دوچرخه سواری در ایران و خارج از کشور فعال است.
سحر دولتشاهی و پدرش
گفتگو و مصاحبه
برخلاف خیلی
ها، سحر دولتشاهی کاملا آهسته و پیوسته کارش را با اولین و شاید مهم ترین
مدوم بازیگری یعنی تئاتر آغاز کرد. پس گفت و گو را هم با رجوع به همان
ابتدای کارتان آغاز می کنیم. حضور در عرصه تئاتر چگونه رخ داد؟
اول، این را بگویم که رشته تحصیلی ام
مترجمی فرانسه و ادبیات نمایشی است، دانشگاه ما به این شکل بود که از همان
ابتدا گرایشی را که می خواستیم، انتخاب می کردیم. استادهای بسیار خوبی در
این رشته داشتم، خودم و آنها امید زیادی داشتیم که من روزی در بخش نوشتن،
این حرفه را ادامه دهم، ولی همان سال ها بازیگری را با تئاترهای دانشجویی
آغاز کردم.
اولین کار حرفه ای ام در تئاتر هم کاری
بود به نام «نیمروز خواب آلود» به کارگردانی آیت نجفی که در همان دوران
دانشجویی کار کردم، عضویت در آن گروه برایم خیلی جالب بود. ما کار کارگاهی
می کردیم، ساعت ها و روزهایی طولانی تمرین کردیم که نتیجه تلاشمان روی صحنه
بردن متنی بود که فقط سه شب فرصت اجرایش را پیدا کردیم. بعد از آن بود که
با گروه تئاتر «پرچین» و آقای امجد کار کردم و دو کار روی صحنه بردیم که در
آنها دستیاری هم می کردم. به این ترتیب از همان سال های 80، 79 کار حرفه
ای را در تئاتر شروع کردم.
گفتید استادهایتان می گفتند نویسنده شوید، بهتر است، چه انگیزه یا چه اتفاقی باعث شد که بازیگری را ترجیح دهید؟
هنوزم معتقدم نوشتن خیلی متعالی است و
فعالیت در این بخش جزو آرزوهایم باقی مانده، ولی به مرور زمان به این نتیجه
رسیدم که جنس توانایی ام در زمینه خلاقیت هنری به کارهای گروهی بیشتر می
خورد، در حالی که نوشتن با توجه به ماهیتش تنهاطلبی بیشتری نیاز دارد.
این یک بخش
ماجراست، ولی بیشتر می خواهیم به آن جرقه اولیه برسیم؛ آن جرقه ای که وقتی
زده شد، خانم دولتشاهی با خودش گفت من باید بازیگر شوم.
خب من از دوران بچگی تماشاگر حرفه ای تئاتر
بودم، یادم هست که وقتی هشت سالم بود با پدرم برای دیدن یک تئاتر به سالن
چهارسو رفتیم. وقتی فضا تاریک شد،درست قبل از اینکه تئاتر آغاز شود، تپش
قلب شدیدی گرفتم، نمی دانم چگونه می شود آن حس را توصیف کرد، ولی انگار
احساس می کردم به این فضا تعلق دارم.
هنوز هم که هنوز است، من از آن دسته
تماشاگرانی هستم که دیدن یک تئاتر یا فیلم خوب به شدت هیجان زده ام می کند؛
مثلا در بچگی همه تئاترهای کانون پرورش فکری در پارک لاله را دوبار دوبار
می دیدم یا خاطرم هست 11، 12 سالم بود که پدرم فیلم «چریکه تارا» یا «مرگ
یزدگرد» به کارگردانی آقای بیضایی را با کیفیت بسیار نازلی پیدا کرده بود،
وقتی آن فیلم ها را دیدم، به قدری به هیجان آمدم که با خودم می گفتم آخرش
من بازیگر می شوم. (می خندد)
آن تئاتری را که هشت سالگی رفتید، به خاطر دارید؟
خیلی دنبال کردم که ببینم چه بود، اتفاقا
به آقای پسیانی گفتم که آقای خسروی یک اجرا از «باغ آلبالو»ی آنتوان چخوف
در آن سال ها روی صحنه برده که فکر می کنم آن را دیده ام. آقای پسیانی گفت
این تئاتر اجرا شده ولی آن سال ها در سالن چهارسو اجرا نشده، فعلا که کمی
آدرس هایم اشتباه است. با این حال مطمئنم که کاری از چخوف بود. پدرم هم چون
خیلی من را به تماشای تئاتر می برد، دقیقا یادش نیست کدام تئاتر، اثر
ماندگاری روی من داشته، ولی خیالتان راحت، قطعا پیدایش می کنم. (می خندد)
از پدرتان
گفتید، شما را تئاتر می بردند و فیلم های خوب را حتی با کیفیت پایین پیدا
می کردند و شما هم تماشایشان می کردید. زمانی که تصمیم گرفتید از قالب
تماشاگر خارج شوید و بازیگری را به عنوان مسیر اصلی زندگیتان انتخاب کنید،
موضع پدر یا کلی تر خانواده تان چه بود؟
خانواده ما عموما در رشته هایی غیر از این،
مثل شاخه های مهندسی و پزشکی تحصیلات دارند، زمانی که می خواستم از رشته
مهندسی شیمی در دانشگاه انصراف بدهم و وارد این مسیر شوم، خانواده و پدرم
تاکید داشتند شغلی را انتخاب کنم که بشود انتخابش کرد نه اینکه منتظر باشم
تا برایش انتخابم کنند، ولی زمانی که عشق زیادم به کاری که انجام می دهم
دیدند، حمایتم کردند. البته خدا را شکر در خانواده ای بزرگ شدم که تصاویر
زیادی از کتاب خواندن آنها در ذهنم وجود دارد؛ خانواده ای که هنر را دوست
دارند حتی با اینکه هنر راهی نیست که از آن پول درآورند.
حالا که سیمرغ گرفته اید، آن نگاه مهربانانه و تاییدآمیز نهایی را از جانب خانواده تان می بینید؟
خیلی چیزها آماده کرده بودم که اگر سیمرغ
گرفتم، بگویم اما آن قدر استرس گرفتم که تمامش یادم رفت، با این حال اسم
تک تک اعضای خانواده ام را گفتم؛ چرا که فقط بحث تشویق کردن هایشان نبود،
آنها بزرگ ترین منتقدان من هم هستند. خواهر و برادرم آدم های با معلوماتی
هستند و هروقت قرار است خانواده ام بیایند و کار جدیدی از من ببینند، به
شدت هیجان زده می شود که نکند الان این یکی را نپسندند؛ مثلا این جوری نیست
که پدرم برای هرکاری که بازی می کنم، بگوید:«به به دخترم چه کارهای خوبی
کرده» بعضی وقت ها انتقادهای تند و تیزی به کارهایم دارد و سر بعضی کارها
نشسته ایم و با هم ساعت های جدی بحث کرده ایم. گاهی وقت ها فکر می کنم پدرم
باید منتقد سینمایی
می شد. خانواده ام همیشه نگرانی های خاص خودشان را داشته اند ولی این باعث
نشده که لحظه ای دست از حمایت من بکشند. حالا هم که خدا را شکر همه چیز
بهتر هم شده. (می خندد)
کدام تجربه تان در تئاتر بود که از آن به بعد در خودتان احساس کردید که «نه واقعا کاری که دارم انجام می دهم بازیگریست»؟
الان که فکر می کنم حقیقتش همه کارهای صحنه
ای ام را دوست دارم. هرشب اجرای تئاتر با توجه به رو در رویی مستقیم با
تماشاگر تجربه جدید و متفاوتی است ولی کاری که خیلی دلم برایش تنگ می شود و
بارها به کارگردانش گفته ام که دوست دارم می شد هرچند سال یک بار دوباره
آن را بازی کنم «تجربه های اخیر» به کارگردانی محمدرضا کوهستانی است.
فضای کار به گونه ای بود که هر بار به آن
فکر می کنم، احساس متفاوتی درخصوص آن دارم، مثل فیلم هایی است که هر چند
وقت یکبار دوباره آنها را می بینی و احساس می کنی چیز جدیدی در آنها کشف
کرده ای. از این نظر «تجربه های اخیر» خیلی برایم عزیز است ولی خوشحالم که
کارنامه کاری ام در تئاتر به گونه ای است که می توانم تمام قد پشت همه
کارهایی که انجام داده ام بایستم.
اولین باری را که جلوی دوربین قرار گرفتید، به خاطر دارید؟
دقیقا. پلانی بود که من و خانم هدیه
تهرانی در «فرزند صبح» مقابل هم بودیم. اولین بار بود که دوربین 35 میلی
متر می دیدم، بوقش را که شنیدم، این قدر ترسیدم که با خودم گفتم:«خب دیگه
الان بهتر است برگردم خانه» فشار زیادی تحمل کردم؛ چون برای اولین بار با
دنیایی از بازیگری آشنا شدم که ادبیات خاص خودش را داشت و با آنچه تا آن
زمان تجربه کرده بودم، متفاوت بود. یادم هست که چقدر خانم تهرانی در آن کار
پارتنر خوبی برای من بود و چقدر صادقانه و مهربانانه هر کمکی که از دستش
بر می آمد، دریغ نمی کرد. حضور او در اولین تجربه سینمایی ام آرامش خیلی
زیادی به من داد.
آن ترسی که در اولین تجربه جلوی دوربین داشتید از کدام فیلم به بعد از بین رفت؟
هیچ وقت از بین نرفت. من هنوزم هر فیلمنامه
ای که می خوانم و برای حضور در آن قرارداد می بندم، آن استرس را با خود
دارم، فقط با این تفاوت که الان این استرس با آگاهی و دانش همراه شده است
که کنترل کردنش را برایم ساده تر کرده. شما حساب کنید من هنوز هم برای
دیدن تئاتر، همان هیجان کودکی را دارم. بازی کردن که جای خودش را دارد.
از آن انتخاب شدن هایی که غافلگیرتان کرد و خیلی دوستش داشتید، یکی را تعریف کنید.
خب خیلی از انتخاب ها غافلگیرم کرد. حتی
خیلی از آنها که در نهایت به دلایل مختلف امکان همکاری پیدا نکردیم. ولی از
آنها که کاملا یادم هست، انتخابم برای بازی در فیلم «آسمان زرد کم عمق» به
کارگردانی بهرام توکلی بود و فکر می کنم آقای ملکان هم من را برای بازی در
آن نقش پیشنهاد کردند. خب من خیلی دوست داشتم با آقای توکلی همکاری داشته
باشم، خیلی زیاد. دیدن فیلم های آقای توکلی همیشه از علاقه مندی های من
بوده و هست. به همین خاطر وقتی برای این فیلم به من زنگ زدند، خیلی خوشحال
شدم، مدتی هم بود که از سینما دور بودم، هیجان من از حضور در این کار خیلی
زیاد بود؛ آن قدر زیاد که بلافاصله بعد از آن تماس، زنگ زدم به ترانه
علیدوستی و با ذوق و شوق هیجانم را با او تقسیم کردم.
مسائل مالی
چقدر در انتخاب های شما موثر است؟ مثلا اگر پیشنهادی شود که از نظر کیفیت
شاید خیلی نظر خانم دولتشاهی را جلب نکند ولی به لحاظ مالی کاملا مقرون به
صرفه باشد، قبول می کنید؟
راستش من تا امروز کاری نکرده ام که پول
خیلی عجیب و غریب بابتش بگیرم (می خندد) و از طرفی هم به خوب زندگی کردن
اعتقاد دارم. ولی همیشه سعی کرده ام استانداردهایی را که برای کار کردن در
نظر گرفته ام، رعایت کنم چون کاری که دوست نداشته باشم به شدت از لحاظ روحی
به من فشار وارد می کند و دوست ندارم به خاطر پول این فشار را تحمل کنم.
بالعکس این چطور؟ یعنی مثلا پول خیلی خوبی به شما ندهند، ولی بدانید نتیجه کار برایتان خوب خواهدبود.
تاحالا خیلی انتخاب های این مدلی داشته ام؛
انتخاب هایی که حال و هوای رفاقتی تری داشته اند یا شرایط پروژه به گونه
ای بوده که از لحاظ مالی چندان نمی توانسته تامین کننده سقف معمول دستمزدم
باشد ولی با این حال چون کار را دوست داشتم، حاضر شدم در مورد مساله مالی
سختگیری نکنم. هرچند کی بدش می آید که هم کار خوب بکند و هم دستمزد خوبی
بگیرد. البته منظورم رقم های نجومی نیست. همان حد استاندارد را هم بدهند ما
راضی هستیم (می خندد). راستش دوست ندارم از فیلمنامه ای خوشم بیاید، ولی
بگویند پول ندارم، همیشه امیدوارم پول به آن پروژه هایی برسد که با سلیقه
من جور است، ولی تا به حال خیلی این جوری نبوده.
از آن دسته بازیگران
ی هستید که اعتبار کارنامه کاریتان بیشتر به کارهایی بر می گردد که نقش
مکمل بوده اید. حتی اولین سیمرغ تان را هم برای یک نقش مکمل گرفتید. به این
اعتقاد دارید که اصولا در سینما چه در ایران و چه در جهان بازیگرهایی
هستند که برای نقش های اصلی ساخته شده اند و بازیگرانی هم هستند که
خوراکشان درخشیدن در نقش های مکمل است.
من معتقدم اندازه نقش نمی تواند بازیگر خوب
را محدود کند. ولی خب کارنامه کاری من به گفته شما پر از نقش های مکمل
است، پس بنابراین تا زمانی که تعداد نقش های اصلی ام به اندازه نقش های
مکملی که بازی کرده ام، نشود نمی توانم درخصوص حرفی که می زنید، قضاوت
درستی کنم؛ مثلا فیلم «ماراتن زمین» به کارگردانی کمال تبریزی که چهار سال
پیش آن را بازی کردم، هنوز دیده نشده و اولین فیلمی که به عنوان نقش اصلی
دیده شدم «مستانه» بود و امیدوارم فیلم «نیم رخ ها» به کارگردانی آقای
ایرج کریمی که به تازگی در آن بازی کردم هم به خوبی دیده شود و نظرها را
درخصوص آن بشنوم.
کم کم وقتی اندازه نقش های اصلی ام به
اندازه نقش های مکملم شود، می توانم این قضاوت را داشته باشم که در کدام
زمینه موفق ترم، ولی طبق همان حرفی که زدم اگر بازیگری کارش را بلد باشد از
پس هر اندازه نقشی بر می آید.
از خیلی ها
شنیدم پشت دوربین از آن دسته بازیگرانی هستید که شوخ و پرانرژی اند. با
توجه به اینکه به هر حال در زندگی روزمره هر آدمی مشکلات و منحنی های خاصی
وجود دارد، زمانی که قرار است جلوی دوربین یا روی صحنه بروید، چقدر همه
مشکلات را پشت در لوکیشن می گذارید و بعد وارد کارتان می شوید؟ اصلا به این
روش اعتقاد دارید؟
خیلی خوشحالم که پشت سرم حرف های خوبی زده
می شود. به نظر همه سرمایه یک بازیگر، دردها و لحظات شیرینی است که تجربه
کرده، اگر قرار باشد سر فیلمی سکانسی را بازی کنم و از تجربیات شخصی و
زندگی ام وام نگیرم، خیلی تنگدستم. هیچ وقت رابطه زندگی خودم را با زندگی
نقش قاطی نمی کنم. بنابراین هیچ وقت چیزی از خودم را پشت در نمی گذارم.
به نظرتان
«عصر یخبندان» همان فیلمی بود که حقتان بود برایش سیمرغ بگیرید؟ یا بهتر
بگوییم خودتان چنین احساسی برای سیمرغی که گرفتید، دارید؟
واقعا نمی توانم بگویم حق من بود سیمرغ
بگیرم یا دوستان دیگرم که نامزده شده بودند، ولی می توانم با اطمینان بگویم
که برای این فیلم خیلی زحمت کشیدم. تک تک عوامل از بازیگران و کارگردان
انرژی بسیار خوبی به من دادند و کمک های زیادی برای بهترشدن نقش کردند.
نقشی که در «عصر یخبندان» بازی کردم ریسک بسیار بزرگی برای من بود، چون با
یک اشتباه کوچک نقش می توانست تبدیل به یک تیپ کلیشه ای شود، اما خوشبختانه
همه چیز دست به دست هم داد تا این تلاش گروهی ثمربخش باشد.
با توجه به
اینکه نقش های امسالتان در «عصر یخبندان» و «شکاف» مملو از اکت های حسی
بیرونی و لحظات پرتنش فراوان بود، شاید جالب باشد برایمان بگویید سخت ترین
لحظاتی که در این دو فیلم تجربه کردید، کجا بود؟
خب «شکاف» واقعا یک پیچ مهم در بازیگری ام
بود و سکانس پایانی فیلم واقعا تمام ابعاد زندگی ام را تحت الشعاع قرار
داد. شخصا برایم تجربه بسیار عیجبی بود. اما در مورد نقشم در عصر یخبندان
این نکته جالب است که وقتی اولین بار فیلمنامه را خواندم،خودم این شخصیت را
پیدا نمی کردم و خیلی دوستش نداشتم، خب مطمئن بودم با این ذهنیت و نگاه
نمی توانم نقش را درست بازی کنم، چون من حتما باید نقشی را که بازی می کنم،
دوست داشته باشم و بغلش کنم.
چی شد که توانستید نقش را بغل کنید؟
دلم برایش سوخت و دیدم عسل برای بقایش چه
ماسک های مختلفی زده و چقدر از واقعیتی که دارد فرار کرده. البته در
پیداکردن خیلی از ریزه کاری های این شخصیت، آقای کیایی به من کمک کردند.
و بالاخره
سوال آخر، سال 93 تمام شد و وارد سال 94 می شویم. خانم دولتشاهی سال 93 را
برای خودش چگونه تعریف می کند و دوست دارد سال 94 چگونه برایش تعریف شود؟
سال 93 در عین حال که سال شلوغی برایم بود
در تنهایی لذت بخشی هم سپری شد. نه فقط به عنوان یک بازیگر، بلکه در خیلی
جهات رشد خوبی داشتم، سال 93 غم شیرینی برایم داشت و یک رهایی جالبی برایم
بود. برای سال 94 و همه سال هایی که می آیند هم امیدوارم مهر بیشتری وجود
داشته باشد هم از طرف من نسبت به اطرافیانم و هم از طرف آنها نسبت به من.
دوست دارم حال مردم کشورم خوب باشد،
آرزوهای خیلی خوبی برایشان دارم، خصوصا در دورانی که احساس می کنم کمی بیش
از حد طبیعی دلمردگی و ناراحتی در آنها وجود دارد، خیلی دوست دارم خیابان
های کشور همیشه پر از مردم سالم و سرحال و خندان باشد.
خط قرمزی به نام حریم خصوصی که نباید حتی نزدیک آن شد
یکی زمانی بازیگر یا هر شخص دیگری اطلاعات
بخشی از زندگی خصوصی اش را در مصاحبه ها یا روابط اجتماعی اش به شکل عمومی
در اختیار مخاطبان قرار می دهد. من هم {متاسفانه} در مقطعی این کار را
کردم.
خب بعد از اینکه این اطلاعات را دارید،
مخاطب پیگیر آن بخش زندگی خصوصی شما می شود، این مساله را کاملا درک می
کنم، ولی گاهی مسائلی پیش می آید و طی آن سوالاتی از شما می شود که با تمام
احترامی که برای پرسش کننده اش قائل می شود اما جواب دادن به آن سوال ها
باعث می شود پای افراد ذینفع دیگری غیر از خود شخص هم به میان بیاد از
اینجا به بعد ماجرا اصلا قشنگ نیست.
یادمان باشد که گاهی کنجکاوی های ته ذهن ما
زخم یک نفر است که ما مدام در حال کندن آن هستیم. خیلی بهتر است قبل از
پرداختن به هر موضوعی به این نکته فکر کنیم. واقعا مقابل این حجم از
کنجکاوی ها ایستادن، کار بسیار سختی است. با این حال من از مردم می خواهم
نه تنها در این مورد، بلکه در بسیاری از موضوعات روزمره زندگیشان این جمله
را فراموش نکنند که چیزی را که برای خودشان دوست ندارند برای دیگران هم
دوست نداشته باشند.
علت کم کاری در تلویزیون
من نه تنها به تلویزیون کاری ندارم، بلکه
تاثیرگذاری و اهمیت آن را به خوبی درک می کنم. خیلی ها می گویند الان مردم
پای شبکه های ماهواره ای می نشینند یا مدیوم های دیگری را برای سرگرم شدن
انتخاب می کنند ولی اگر بخواهیم فراگیر به این مساله نگاه کنیم، می بینیم
که اتفاقا هنوز هم خیلی از ایرانی ها همچنان انتخاب اولشان تلویزیون خودمان
است.
در این شرایط، آدم نباید حضور در چنین
مدیومی را از دست بدهد؛ چرا که وقتی می بینم هنوز هم مردم من را با شخصیت
«سرهنگ ناهید» در «مسافران» می شناسند یا «نابرده رنج» را به یاد دارند،
متوجه قدرت و نفوذ این مدیوم در بین مردم می شودم ولی خب طبق حرف های قبلی
مان شرط اصلی حضورم در هر کاری کیفیت است، بنابراین اگر کار با کیفیتی هم
درتلویزیون به من پیشنهاد شود و شرایط حضور در آن کار را به لحاظ زمانی
داشته باشم، چرا که نه.
فیلم های سینمایی
۱۸- عرق سرد (۱۳۹۶)
۱۸- ارادتمند؛ نازنین بهاره تینا (۱۳۹۵)
۱۷- لابی (۱۳۹۵)
۱۶- بارکد (۱۳۹۴)
۱۵- وارونگی (۱۳۹۴)
۱۴- دلم می خواد (۱۳۹۳)
۱۳- شکاف (۱۳۹۳)
۱۲- عصر یخبندان (۱۳۹۳)
۱۱- مرگ ماهی (۱۳۹۳)
۱۰- مستانه (۱۳۹۳)
۹- نیمرخ‌ها (۱۳۹۳)
۸- متروپل (۱۳۹۲)
۷- آسمان زرد کم عمق (۱۳۹۱)
۶- دونده زمین (۱۳۸۹)
۵- طلا و مس (۱۳۸۷)
۴- فرزند صبح (۱۳۸۷)
۳- وقتی همه خوابیم (۱۳۸۷)
۲- میم مثل مادر (۱۳۸۵)
۱- چهارشنبه سوری (۱۳۸۴)
سریال ها
کتابفروشی هدهد (مرضیه برومند) (۱۳۸۶)
مسافران (رامبد جوان) (۱۳۸۸)
نابرده رنج (علیرضا بذرافشان) (۱۳۸۸)
توطئه فامیلی (رامبد جوان) (۱۳۸۹)
آب پریا (مرضیه برومند) (۱۳۸۹)
قلب یخی (فصل سوم) (سامان مقدم) (۱۳۹۱)شبکه خانگی
تئاترها
نیمروز خواب‌آلود (آیت نجفی) (۱۳۸۰)
مرغ دریایی (آیت نجفی) (۱۳۸۰)
قوی‌تر (سحر دولتشاهی و آیت نجفی) (۱۳۸۱)
دوشیزه ژولی (آیت نجفی) (۱۳۸۱)
زائر (حمید امجد) (۱۳۸۲)
خبرهایی از تهران ۲ (آیت نجفی) (۱۳۸۳)
کلاغ و دوچرخه (آتیلا پسیانی) (۱۳۸۳)
بی شیر و شکر (حمید امجد و سید مهرداد ضیایی) (۱۳۸۳)
هی مرد گنده گریه نکن (جلال تهرانی) (۱۳۸۳)
تجربه‌های اخیر (امیررضا کوهستانی) (۱۳۸۳)
تلخ مثل عسل (آتیلا پسیانی) (۱۳۸۳)
سیفون (آروند دشت‌آرای) (۱۳۸۴)
بازگشت به خان نخست (آروند دشت‌آرای) (۱۳۸۴)
تیغ و ماه (آتیلا پسیانی) (۱۳۸۵)
زخمه بر رمل (آتیلا پسیانی) (۱۳۸۵)
آناتو تیغ (آتیلا پسیانی) (۱۳۸۶)
یک سمفونی ناکوک (آتیلا پسیانی) (۱۳۸۶)
کشتی شیطان (آتیلا پسیانی) (۱۳۸۸)
زنی از گذشته (محمد عاقبتی) (۱۳۹۰)
پاورقی (احمد کچه‌چیان) (۱۳۹۰)
دراکولا (ستاره پسیانی) (۱۳۹۰)
جاده طولانی مارپیچ (رضا گوران) (۱۳۹۱)
ترن (نیما دهقان) (۱۳۹۱)
تن‌تن و راز قصر مونداس (آروند دشت‌آرای) (۱۳۹۱)
خانه سربی (علی نرگس‌نژاد) (۱۳۹۲)
ترانه‌های قدیمی (محمد رحمانیان) (۱۳۹۲)
از بیت‌المقدس تا اریحا (بیتا الهیان) (۱۳۹۲)
خشکسالی و دروغ (محمد یعقوبی) (۱۳۹۳)
دور همی زنان شکسپیر (بهاره رهنما) (۱۳۹۳)
پرفورمنس خارش (امیر کنجانی) (۱۳۹۴)
مرگ هوتن (یوسف باپیری) (۱۳۹۵)
