بیوگرافی و زندگینامه
رضا داود نژاد بازیگر سینما و تلویزیون متولد 1359 در تهران می باشد.
وی فعالیت هنری و بازیگری را از سال 1365 با بازی در فیلم بی پناه آغاز نمود.
«مصائب شیرین»، نامش را بر سر زبان ها
انداخت و نامزد بهترین بازیگر نقش اول مرد هفدهمین جشنواره بین المللی فیلم
فجر شد و دعوت برای حضور در جشنواره سینمایی فوکوئوکای ژاپن را برایش به
ارمغان آورد.
داوود نژاد داور هفدهمین دوره جشنواره فیلمهای کودکان و نوجوانان (1381) بود.
وی پس از چند سال دوری از تلویزیون قرار است در سال 96 به عنوان بازیگر در سریال پنچری حضور داشته باشد.
ازدواج و همسر
همسر رضا داود نژاد غزل بدیعی (خواهر مرحوم عسل بدیعی می باشد) که چند سال پیش با هم ازدواج کرده اند.
داستان ازدواج آشنایی شما چطور بود؟
رضا: داستان آشنایی ما بر می گردد به
خواهرهای ما 8 سال پیش خواهرمن زهرا، خانه عسل بدیعی خواهر خانم من دعوت
بود. برای اولین بار غزل را که می بیند به غزل می گوید بیا عروس ما شو ( می
خندد) در واقع آشنایی ما به واسطه خواهرهای ما بود.
غزل: البته از وقتی این جمله ها ردوبدل شد تا آشنایی من و رضا حدود 4 سال گذشت.
رضا: بله 4 سال پیش که غزل را برای اولین
بار دیدم، پسندیدم (هردو می خندند) … یاد می آید وقتی غزل را دیدم تمام
دوروبری هایم به من می گفتند غزل؟ عمراً! مرتب به گوشم می رساندند که غزل
دوست ندارد ازدواج سینمایی داشته باشد. اما خب چاره ای نبود ( می خندد).
رضا داود نژاد فرزند علیرضا داود نژاد است که از کارگردانان سینما می باشد.
گفتگو با رضا داود نژاد و همسر او / از بیماری اش تا ازدواج
چقدر خوب است که سرحال و سرپایی، الان چطوری؟
در حال حاضر شغل شریف استراحت را سپری می کنم. آبان ماه یک جراحی دیگر دارم بعد از آن هم باید 4-5 ماه استراحت کنم.
همیشه وقتی تورا می دیدم فکر می کردیم چقدر
خوب است که کسی بتواند آنقدر اراده داشته باشد و این همه کاهش وزن، اما
انگار کلیت ماجرا این است که اگر آدم با چاقی اش کنار بیاید به نفعش است!
واقعیت این است که هرطور که باشی یک حرفی
در می آید. وقتی لاغر شدم همه دوروبری هایمان می گفتند بس کن بگذار کمی چاق
شوی. آن موقع به 76 کیلو رسیده بودم و در کار «فراموشی» مشغول بودم. مردم
که من را می دیدند می گفتند وقتی چاق بودی با نمک تربودی. در حالی که وقتی
هم که وزنم بالا بود همه به من گفتند چه کار می کنی داری می ترکی. من هم در
کل دائم دنبال یک خطر تعادل هستم که یک جایی آن را پیدا کنم.
الان چند کیلویی؟
به دلیل جراحی هایی که انجام دادم نمی
توانم فعالیت کنم و دائم در خانه نشسته ام تا همل جراحی را انجام بدهم. من
زمانی که به بیمارستان رفتم 110 کیلو وزن داشتم. در حال حاضر هم بعد از این
همه خانه نشینی 94 کیلو هستم. البته مردم به من می گویند رضا چاق شده ای
منظورم این است که این جمله چاق شدی، لاغر شدی همیشه با آدم هایی که اضافه
وزن دارند هست.
البته خود من شخصاً عاشق چاقی هستم. حتی
وقتی لاغر شدم دلم برای وزن زیاد تنگ شده بود احساس می کنم وقتی چاقم بامزه
تر هستم. به هر حال حجم و ابعاد زیادم را بیشتر دوست دارم.
به خصوص که شما چهره آشنایی دارید و مردم
یک تصویر ذهنی از شما دارند. وقتی آن تصویر تغییر می کند، به خصوص در مرحله
کاهش وزن، پوست صورت هم جمع می شود و مردم خوش شان نمی آید.
این مربوط است به تصوری که از آدم دارند.
بعد از اینکه حالم بد شد و به بیمارستان رفتم، مردم از روی دلسوزی به من می
گفتند ای کاش که هیچ وقت لاغر نمی شدی به هر حال هنوز اندر خم پیچ این
کوچه هستم!
اینستاگرام رضا داود نژاد : instagram / rezadavoodnejad
آنقدر نخوردم که افتادم
ظاهراً جراحی های نامتعارفی برای کاهش وزنت انجام دادی که کارت به بیمارستان کشید.
بله، اصل داستان این است که من 10 سال پیش
معده ام را کوچک کردم و این جراحی مشکلات زیادی برایم به وجود آورد. بعد از
آن سیستم گوارشی ام دچار اختلالاتی شد و مجبور به تحمل بای پس روده ام شدم
و باید بعد از این جراحی، خیلی مسائل را رعایت می کردم. باید آمپول و سرم
هایی می زدم، اما من وقتی روی دور لاغر شدن افتادم هیچ کدام از مسائل پزشکی
ام را رعایت نکردم. این بی خیالی باعث شد که بدنم تحلیل برود. به همین
دلیل هم بعد از پیوند بهبود من خیلی طول کشیده. معمولاً بعد از پیوند اعضا
افراد خیلی سریع مرخص می شوند. اما من چون ضعف شدید جسمی داشتم جراحی ام
خیلی سنگین تر انجام شد.
وقتی شروع می کنی به غذا نخوردن بدن عادت می کند و تو فکر می کنی چقدر خوب که اشتها ندارم.
بله، من یک جنگی با نخوردن پیدا کرده بودم،
طوری شده بودم که از غذا خوردن فرار می کردم. غزل (همسرم) متوجه شده بود
به محل فیلمبرداری می آمد و مجبورم می کرد رو به رویش بنشینم و غذا بخورم.
قبل تر یواشکی و دور از جمع غذا می خوردم الان باید جلوی چشم ها غذا بخورم
که دیگران ببینند.
حالا به هم وابسته تریم
خانم بدیعی
قاعدتا بیشترین درگیری ها را در این مدت، شما داشتید به خصوص خبرهای نا
امید کننده ای که در این وقت به گوشتان می رسید. این مدت را چطور پشت
سرگذاشتی.
غزل بدیعی: روزهای خیلی بدی را گذراندم.
حجم تلفن ها و ملاقات های رضا هم خیلی زیاد بودو البته این دوران در عین
تلخی دوران خوبی برایمان بود. نتیجه این روزها اثار خوبی برای هردوی ما
داشت.
منظورتان از این آثار چیست؟
قبل از این نمی دانستیم مردم تا این حد رضا
را دوست دارند. در این دوره مردم دوستان آنقدر به ما محبت کردند که واقعا
برای من غیر قابل تصور بود. رضا وقتی درآی سی یو بستری بود از ساعت 3 تا 5
که وقت بازدید بیمارها بود هر روز حدود 200 نفر از دوستان و آشنایان جمع می
شدند. تازه رضا هم وضعیتش طوری نبود که بتواند آنها را ملاقات کند و بیشتر
من کنارشان بودم . حمایت دوستان در آن دوران خیلی به من کمک کرد.
پشت سرگذاشتن این بحران روی زندگی شخصی شما تاثیر هم گذاشت؟
غزل: فکر می کنم بله خیلی.
رضا: به هرحال ما یک دوره سخت را پشت سر
گذاشتیم. من به مرزهای خیلی خطرناکی نزدیک شدم. این اتفاق بعد از گذشتن 2
سال قبل از ازدواج ما پیش آمد من و غزل 2 سال قبل از ازدواجمان با هم نامزد
بودیم و چه در دوره نامزدی و چه در زندگی مان همیشه با هم خوب بودیم و هیچ
وقت مشکلی با هم نداشتیم و همیشه فکر می کردیم رابطه مان در آخرین حدی است
که می تواند بین زن و شوهر باشد و این دوران بیماری من هم وابستگی مان را
خیلی بیشتر کرده است. به هرحال پدرو مادر رابطه فرزندی و پدر و مادری دارند
که طبیعی است اما غزل در تمام این روزها کنار من بود و روزهای خیلی سختی
را پشت سرگذاشت.
هیچ وقت به روی خودم نیاوردم
تصویری که همیشه از تو وجود دارد تصویر یک فرد با روحیه است که به نظر من این انرژی به تو کمک زیادی کرد.
بله، معمولاً در طول بیماری هم مریض خوبی
هستم. روحیه ام را از دست نمی دهم. اگر چه باید اعتراف کنم یکی از دلایلی
که آمپول ها و سرم های ویتامینم را نمی زدم ترس بود.
شما در وجود خودت هیچ وقت به ترس از دست دادن رسیدی؟
خوشبختانه فکر می کردم خیلی وضعیت حادی
ندارم. تنها چیزی که نگرانم می کرد دوروبری هایم بودند که این موضوع که می
دانستم از دست دادن من برایشان خیلی سخت است، توانست من را نگه دارد. یعنی
دیدم اگر اتفاقی برای من بیفتد غزل، پدرم، مادربزرگم و خواهرم به کجا می
رسند. پذیرفته بودم اتفاقی است که برایم پیش آمده است و خیلی سریع با آن
کنار آمدم اما تنها چیزی که دائم فکرم را مشغول می کرد این بود که بعد از
این ماجرا چه ضربه ای به آدم های دورو برمن خواهد خورد. این ترس به من
انگیره ماندن می داد.
در این مدت خواب هم می دیدی؟
بله کلا در یک دنیای دیگر سیر می کردم نه
اینکه بگویم خواب های عجیب و غریب این دنیا و آن دنیا را دیدم ، نه. اما
حال خاصی داشتم امیدورام کسی آن حال را تجربه نکند ولی یک عالم خاصی بود که
حسی است و قابل گفتن نیست.
به خاطر ازدواجت تصمیم به لاغر شدن گرفتی؟
نه اتفاقا زمانی که من و غزال آشنا شدیم
درست بیشترین وزن زندگی ام را داشتم. من کلا با چاقی ام مشکل نداشتم. شاید
دلیل بالا رفتن وزنم هم همین مسئله بود.
گفتیم شاید جزء شرط های ازدواجت پایین آوردن وزن بود.
نه، بعد از دوران آشنایی و نامزدی مان
تصمیم گرفتن وزنم را پایین بیاورم. اتفاقا غزل شاکی بود که وزنم را پایین
آوردم. به بابام می گفت رضا را به من قالب کرده این چینی است من که دیدمش
چاق بود.
فاصله آشنایی تا ازدواجتان چقدر طول کشید؟
2سال مهر 2 سال قبل مراسم ازدواجمان بود.
به نظرم هیچ
خانواده ای مثل خانواده داوودنژاد خانواده بودنشان رو نیست. شما همیشه
کنار هم هستید در حالی که خیلی ها اهل به نمایش گذاشتن خانواده نیستند.
واقعاً دلیل بودن خودمن در سینما تاثیر
مستقیم و کار پدرم در خانواده بود و همه ما به واسطه پدر و تجربه های او
وارد سینما شدیم نمی توان این موضوع را نفی کرد.
روزی که گریه کردم
همیشه کنار مادر بزرگ و عمه و عمو بوده اید. آیا هنوز هم همان خانواده احساسی و به هم متصل هستید که ما از بیرون می بینیم؟
رضا: جاب این سوال را باید از غزل بپرسید.
غزل: صددرصد همان صمیمیتی که دیگران تصور
می کنند در خانواده رضا وجود دارد. رابطه همه اعضای خانواده با هم خیلی
نزدیک تر از بقیه خانواده هاست. ما هم همه و خاله داریم اما به این شکل در
زندگی هم سهم نداریم. ولی خانواده رضا خیلی عاطفی اند و به هم وابستگی
دارند.
این جداشدن از خانواده بعد از ازدواجت چقدر برایت سخت بود.
رضا: من از 15 سالگی ام زندگی مجردی را
تجربه کردم یعنی از خانواده ام جدا شدم . در فاصله این 15 سالی که تنها
زندگی می کردم و بیشتر دوستانم در کنارمن ازدواج کردند متاسفانه بعضی ها
طلاق هم گرفتند. حتی دوباره ازدواج کردند و بچه دار هم شدند ولی من هیچ وقت
ازدواج نکردم با اینکه از خانواده ام جدا شده بودم همچنان در کنار همدیگر
بودیم. مثلا من با مادر بزرگم 2 روز یک بار صحبت می کنم، یا با عمه ام
رابطه نزدیکی دارم، با پدر، مادر و خواهرم هم که خیلی بیشتر. ما هرموقع که
وقت کنیم دور هم هستیم. این دور همی ها جزء برنامه های اصلی زندگی مان است.
و شب عروسی گریه نکردی؟
رضا: نه اصلا گریه نکردم. غزل دور شدن از
پدرو مادرش برایش آسان نبود و خیلی جای خالی پدرو مادرش را احساس می کرد
اما به حد گیره و زاری نرسید.
من اولین بار که خانه گرفتم و از خانه پدرم
وسایلم را جمع کردم که به خانه خودم ببرم، این اتفاق برایم افتاد. مادرم و
خواهرم گریه کردند اما فقط همان یکبار گریه کردند. چون زمانی که در خانه
بودم خیلی شر بودم و همه را اذیت می کردم! بعد از ررفتنم خانواده ام به
آرامش رسیدند!
دارم کیک می پزم حرفه ای
تو از 15 سالگی فعالیت کاری داشتی و دستت در جیب خودت بود.
بله وقتی تصمیم گرفتم تنها زندگی کنم پدرم
به من گفت باید دیگر دستت هم در جیب خودت باشد. ندارم و پول آب و برق و
تلفن من را بدهید وجود ندارد. من اصولا آدمی نیستم که یکجا بنشینم، یعنی
همین الان که مجبورم خانه نشین باشم زدم به کار شیرینی پزی و آشپزی مرتب
کیک می پزم و می فرستم برای دوستانم. یعنی اینکه بخواهم تنها بنشینم و فیلم
ببینم کلافه ام می کند. با توجه به اینکه نور آفتاب و هوای بیرون برایم
ضرر دارد تصمیم گرفتم بروم لوازم تخصصی شیرینی پزی بخرم و شروع کنم به
شیرینی پزی بعد با سامان گلریز صحبت کردم کلاس آشپزی به من معرفی کرد که
بروم دوره آشپزی تخصصی ببینم.
غزل: رضا کلا نمی تواند در خانه بماند آدمی است که در کل آرام و قرار ندارد.
در شیرینی پزی به چه مراحلی رسیدی؟
رضا: به مراحل خوبی رسیدم.
غزل: روزی دو مدل شیرینی می پزد آن هم شیرینی حرفه ای.
تصمیم نداری نمایشگاه برگزار کنی؟
نه، برگزاری این نمایشگاه ها کار بقیه بازیگرهاست؛ کار من نیست ( می خندد) .
زندگی با رضا با آن تصوراتی که در ذهنت بود تطبیق داشت یا با آدم جدیدی روبه رو شدی؟
غزل: یکسری از خصوصیات رضا را می شناختم
اما خب یکسری چیزها هم هست که در زندگی با آن روبه رو شدم اما آنقدر مسئله
دار نبود که جا بخورم. اگر کسی خوب زندگی کند فرقی نمی کند که سینمایی باشد
یا غیر سینمایی.
البته شاید دلیل آن هم آشنایی شما با فضای سینما از قبل بوده است.
غزل: بله، خواهر من چندین سال است که در سینما فعالیت دارد من هم با او به سرصحنه می رفتم و بااین فضا آشنا بودم.
بدترین قسمت زندگی با یک بازیگر چیست؟
رضا: غزل نسبت به من خیلی آدم آرامی است.
بعضی وقت ها به صحنه که می آید همه از من شکایت می کنند. همه به او می
گویند «غزل تو چطور با او زندگی می کنی؟ ! رضا ارام و قرار ندارد». من در
صحنه آدم پرانرژی ای هستم و حتی شده که ترقه بر تکانم! بچه ها همیشه از
شلوغ کاری های من شکایت دارند. غزل هم گاهی صدایش در می آید که بابا رضا
کمی مراعات کن.
فیلم های رضا داوود نژاد
فراری (۱۳۹۵)
کلاس هنرپیشگی (۱۳۹۰)
خیابان‌های آرام (۱۳۸۹)
دردسر بزرگ (۱۳۸۹)
زنها شگفت انگیزند (۱۳۸۹)
کنسرت روی آب (۱۳۸۹)
مرهم (۱۳۸۹)
همه چی آرومه (۱۳۸۹)
نیش زنبور (۱۳۸۸)
تیغ زن (۱۳۸۷)
چپ دست (۱۳۸۴)
هوو (۱۳۸۴)
هشت پا (۱۳۸۳)
روایت سه‌گانه (اپیزود دوم، شوخی‌های خدا) (۱۳۸۲)
بانوی کوچک (۱۳۸۰)
بچه‌های بد (۱۳۷۹)
مصائب شیرین (۱۳۷۷)
بی‌پناه (۱۳۶۵)
سریال های رضا داود نژاد
پنجری
پشت کنکوری ها
نون و ریحون
بیوگرافی رضا داود نژاد و همسرش غزل بدیعی
